از روى احسان مرا در پناه رحمت خویش در آور و از راه تفضل لباس عافیت بر من بپوشان.

اینک، اى خداى من، من به درگاه گرامى تو بسان فرمانبردار خوار ایستاده‏‌ام و با شرمندگى همچون محتاج عیال‏مند در خواست مى ‏کنم. اعتراف مى ‏کنم به اینکه جز با خوددارى از معصیت تو در هنگام احسانت، تسلیم تو نشده ‏ام و در هیچ حالى بدون منت و احسان تو نبوده ‏ام. پس اى پروردگار من، آیا اقرار من در پیشگاه تو به بدى آنچه انجام داده ‏ام، سودى خواهد بخشید؟ و آیا اعتراف من در درگاهت به زشتى آنچه مرتکب شده ‏ام نجاتم خواهد داد؟ من در پیشگاه تو از سرکشى بیزارى مى ‏جویم و از اینکه (در گناه و سرکشى) اصرار کنم به تو پناه مى ‏برم و به خاطر کوتاهى و قصورى که روا داشتم از تو آمرزش مى ‏خواهم و بر کارهایى (عبادات و طاعات) که از انجام آن ناتوانم از تو یارى مى ‏طلبم.