چه خون دل ها که نخوردیم ...

از آرزوهای زیبایمان دل بریدیم ... چه خون دل ها که نخوردیم ... از آخرین لحظه دیدار جا ماندیم ... سخت ترین لحظه ها را به چشممان دیدیم ... همه ی این سختی ها را به جان خریدم تا آزادی را به معنای واقعی بدست آوردیم، برایمان فقط رضای خدا و خوشنودی خمینی کافی بود گفتند: در مقابل ظلم سکوت کنید... گفتند به ما چه که کودکان غزه و لبنان بی پناهند ... شعار سر دادند ... از آزادی برایمان گفتند ؛ کدام آزادی!؟ مگر ما برای آزادی خون ها ندادیم ؟ مگر هزاران هزار شهید در خون نغلتیدند تا شما آزاد باشید؟ حال از کدام آزادی دم می زنید؟ نکند از آزادی فلسطین و عراق و افغانستان و پاکستان و لبنان و ... می گویید؟ چه مسلمانان با بصیرتی هستید به خدا! آخر خودتان بگوئید کی آمریکا آزادی را برای دیگر کشورها حق دانست که برای ایران حق بداند که شما از کف زدن هایش دلشاد می شوید و هر روز به امید یک آزادی واهی قداستی را زیر پا می گذارید؟ مگر ما می گذاریم خون هزاران هزار شهیدمان را پامال کنید و آزادی بی قید وشرط بیگانه را بر ما حاکم کنید ؟ مگر یاران سید علی مرده اند که شما جرأت اهانت به فرمانده رزمندگان اسلام کنید؟ به مقدساتمان توهین کردند ... گفتیم برادری را حفظ کنیم و اتحاد را از دست ندهیم، گفتیم دشمنان را دلشاد نکنیم و ... اما ای کاش آنگاه که به سادات توهین می کردند سکوت اختیار نمی کردیدم. اگر همت زنده بود در مقابل توهین بزرگی که به فرمانده اش کرده اند جان منافقان و مزدوران بیگانه را در دم می گرفت. پس چه نشسته اید و سکوت کرده اید!؟ باید جمعی اندک را به این باور برسانیم که یاران خمینی که همان یاران حسینند هنوز زنده اند و قلب شان برای این خاک می تپد . باید این جمع اندک را به این باور رساند که سید علی فرمانده امروزمان است و کافیست اشاره کند... از تو به یک اشاره از ما به سر دویدن باید بدانند که ما یاران حسینیم و یار حسین بودن خون می خواهد باید بدانند که از بزرگی و عظمت رهبر و بت شکن انقلاب چیزی کم نخواهد شد