یا امام رضا(ع)

تو آسمان منی من پرنده‌ام آقا برای بال من آغوش خویش را بگشا که کوچ کرده‌ام از سردسیری تشویش به گرمسیر دل‌انگیز گنبدت مولا گذشته‌ام من از انبوه جنگل تردید و حجم خشک نفس‌گیری بیابان‌ها غریب‌تر ز مسافر غریب‌تر ز غروب کشانده مهر تو ای خوب تا کجا ما را رسیده‌ام لب ایوان نگاه من ابری شکوه گنبد خورشیدگونه‌ات پیدا کنون به وسعت جغرافیای دلتنگی نشسته‌ام بزنم باز دل به این دریا کویر تجربه‌ی تلخ لحظه‌های من‌ است تو مثل جاری آبی بر این عطش اما شعر از : پروانه نجاتی