خدا چه مى خورد، چه مى پوشد و در کجا منزل دارد؟

کودکى اندیشید که خدا چه مى خورد، چه مى پوشد و در کجا منزل دارد؟ ندایی آمد که: او غم بندگانش را میخورد گناهانشان را مى پوشد و در قلب شکسته آنان ساکن است

به خداوند چقدر اعتماد داریم . . .

در سالی که قحطی بیداد کرده بود و مردم همه زانوی غم به بغل گرفته بودند مرد عارفی از کوچه ای می گذشت غلامی را دید که بسیار شادمان و خوشحال است.به او گفت:چه طور در چنین وضعی می خندی و شادی می کنی؟جواب داد که:من غلام اربابی هستم که چندین گله و رمه دارد و تا وقتی برای او کار می کنم روزی مرا میدهد، پس چرا غمگین باشم در حالی که به او اعتماد دارم؟آن مرد عارف که از عرفای بزرگ ایران بود، می گوید:“از خودم شرم کردم که یک غلام به اربابی با چند گوسفند توکل کرده و غم به دل راه نمی دهد و من خدایی دارم که مالک تمام دنیاست و نگران روزی خود هستم

خدایا مرا دوست بدار

خدایا تو مرا دوست بدار تا ردای عاشقی بر تن کنم و کاسه بی کسی بر دکان هر که خیال کنم تو در او تجلی یافتی نبرم...خدایا تو مرا دوست بدار و کوزه شکسته ام را بپذیر؛آنقدر می در کوزه دارم که ترک برداشت....خدایا مرا دوست بدار و گاهی اشک هایم را چون خدایان زمینی پاک کن.طلوع را سایبانی کن و غروب را تکیه گاهم...آنقدر مرا دوست بدار تا غرق شوم و رخت این دیار؛باقی گذارم برای آنان که خیال میکردم دوستم دارند.